Dudley Taft

1 juni 2014 Muziekcafé De Fles, Spijkenisse

Op 1 juni 2014 trad de Amerikaanse bluesgitarist Dudley Taft in Muziekcafé de Fles in Spijkenisse. Dit is bij mij spreekwoordelijk om de hoek. Omdat ik twee van zijn cd's in mijn bezit heb en ik hem ook eens live wilde zien was al snel besloten hierheen te gaan. Een interview met hem was snel geregeld en toen wij even na half vier het café binnenstapten stond Dudley al op ons te wachten.

We gingen aan een tafeltje zitten en het gesprek kon beginnen.

Hallo Dudley, zou je om te beginnen iets over jezelf willen vertellen?

Ik ben Dudley Taft, 47 jaar oud. Ben getrouwd en heb twee kinderen, dochters van 16 en 14 jaar. Met de oudste gaat het goed, die doet het goed op school en dat is de verstandigste van de twee. De jongste gaat momenteel door een fase van puberaal gedrag. Maar dat zal uiteindelijk wel goed komen. 

Ik heb bijna overal in de VS gewoond, in Seattle, Californië en het Midwesten. We zijn onlangs verhuisd van Noord-Carolina naar Cincinnati, Ohio, waar ik het huis van Peter Frampton heb gekocht. Compleet met een mooie eigen studio. 

Op welke leeftijd ben je muziek gaan maken?

Gitaar speel ik vanaf mijn twaalfde. En dat werd een obsessie voor me. Je kunt zeggen dat ik zeker tot mijn 27e wel vier of vijf uur per dag gitaar zat te spelen.

Toen ik in 1990 in Seattle woonde richtte ik de band Sweet Water op, waarmee ik twee albums voor Atlantic heb opgenomen. In 1991 viel de band uiteen en ben ik allerlei dingen voor mijzelf gaan doen. Naast muziek had ik allerlei baantjes; ik heb onder meer in de bouw gewerkt. Vanaf 1997 had ik de band Second Coming, die bij Capitol Records onder contract stond. Een van mijn songs is te horen in de film The Sixth Sense met Bruce Willis.

In 2006 ben ik solo gegaan. Eerst met een ZZ Top Tribute Band. Door die muziek raakte ik meer geïnteresseerd in de blues. Op YouTube zocht ik op hoe ZZ Top live speelde en tegelijkertijd krijg je dan suggesties te zien. Daar kwam ik de naam Freddie King tegen. Toen ik die beluisterde had ik zoiets van "Wauw! Wat is dit?". En zo ben ik verder gaan zoeken. Eerst ging mijn muziekkennis niet verder dan de Britse bands als de Rolling Stones, de Animals, de Who enzovoort. Ik realiseerde me niet dat zij het ook van een ander geleerd hadden. Pas toen ik dat begon te ontdekken en ook Albert King, B.B. King, Johnny Winter leerde kennen ging een hele nieuwe wereld voor mij open. 

In 2011 kwam mij eerste cd, "Left For Dead" uit. In 2013 "Deep Deep Blue" en nu is net "Screaming In The Wind" verschenen. 

Ik heb gelezen dat je uit een familie komt met politici en advocaten. Wat deed je besluiten die lijn niet te volgen maar de muziek in te gaan?

Dat klopt, ik kom van een lange lijn van politici en zakenlieden. Een oom van me is senator geweest, mijn vader is zakenman. In het begin vonden ze het maar niets dat ik alleen maar gitaar wilde spelen en geen rechten wilde gaan studeren in Yale, zoals de rest van mijn familie. Twee zussen van mijn vader zijn artiest en dat liep allemaal niet zo goed. Mijn vader zag het niet zo zitten dat ik ook die kant op wilde. Hij was duidelijk teleurgesteld. Maar mijn hart ligt nu eenmaal niet bij studeren en zaken doen. Muziek is mijn passie en nu ze zien dat ik daar gelukkig in ben en dat ik er met mijn geld mee verdien - hoewel het veel minder is dan zij verdienen - wordt het geaccepteerd.

Mijn vader is nu 73 jaar oud en woont ook in Cincinnati. Ik zie mijn familie dus regelmatig. 

De meeste songs, die je opneemt, schrijf je zelf. Hoe ontstaan deze songs, waar haal je de inspiratie vandaan? 

De inspiratie komt mij gewoon aanvliegen. Soms onderweg in de auto, soms als ik wat op mijn gitaar speel. Ik neem het dan op met mijn iPhone en later gebruik ik het om een song te schrijven. Vaak gebeurt dat samen met de andere bandleden, die hun inbreng hebben. En het gebeurt ook dat zij precies moeten spelen wat ik in gedachte had en wat ik wil.

"Screaming In The Wind" is jouw derde solo-cd. Zit er een rode lijn in dit album, een onderwerp waar jij je momenteel mee bezig houdt?

Nee, niet op de cd zelf. Waar ik mij wel steeds mee bezig hou en wat steeds op mijn cd's terug komt is mijn liefde voor mijn familie, mijn vrouw en dochters. Daar wijd ik wel steeds songs aan. 

Zoals je al vertelde heb je een vrouw en kinderen thuis. Hoe is het voor jou en jouw gezin om zo lang van huis te zijn?

Ze missen mij en ik mis hen. Zo eenvoudig is dat. We bellen wel iedere dag met elkaar en ik zal blij zijn als ik weer thuis ben. Maar aan de andere kant geniet ik wel van het reizen. Ik kom steeds andere mensen tegen, maak nieuwe vrienden. Ook vind ik het geweldig om de steden te verkennen, die ik bezoek. Het is toch grandioos om in Dordrecht op een terras te zaten voor een huis dat in de zeventiende eeuw werd gebouwd.

Komt jouw vrouw ook mee op tournee als straks jouw dochters wat ouder zijn? 

Dat denk ik niet. Ik denk dat, als ik haar voor een reis van drie weken meeneem, zij als binnen een week weer naar huis wil. Misschien dat zij dan aan het einde van een tournee komt overvliegen en we er dan een vakantie achteraan plakken.

Twee jaar geleden was je al eens in Europa, ook in Nederland. Is er een verschil tussen het Amerikaanse en het Europese publiek. Is er verschil merkbaar tussen het publiek van de verschillende Europese landen?

Een echt groot verschil tussen de verschillende Europese landen is er niet. Het Europese publiek gaat graag uit en komt voor de artiest of de muziek. Het Amerikaanse publiek zit liever thuis voor de tv en het kost meer moeite om ze naar de optredens te laten komen.

"Screaming In The Wind" is nu pas uitgekomen. Heb je al plannen voor een opvolger?

Ik heb inmiddels al zo'n tien songs klaar liggen en daar zal nog wel wat bijkomen. Zelf heb ik het idee om een nieuwe cd in februari uit te brengen. Ik ben zelf nogal kritisch en ik heb tijd nodig om alles zo te krijgen zoals ik het wil. En gemiddeld een cd per jaar uitbrengen is wel mijn streven.

Verder staat er in de planning dat we in september weer naar Europa komen. We bezoeken dan weer Duitsland en Nederland en voor het eerst treden we op in Polen. 

Na een gesprek van bijna een uur bedank ik Dudley voor het prettige interview. Hij is een aardige kerel en blijkt een goede gesprekspartner te zijn. Na nog voor wat foto's geposeerd te hebben gaat hij zich op het optreden voorbereiden. Ondertussen heeft hij tijd voor iedereen die met hem een praatje wil aanknopen.

Stipt om 5 uur begint het optreden, waarin wordt begeleidt door bassist John Kessler en drummer Carl Martin. Dudley vertelde me dat zijn vaste drummer kort voor de reis had afgezegd. Carl is ingesprongen en heeft snel de songs geleerd. 

Het optreden bestond uit een mix van eigen songs en covers en de band speelde twee uitstekende sets. Carl en John vormden een stevige basis, waarop Dudley zijn gitaarwerk kon opbouwen. Het viel mij op dat, ondanks het feit dat zijn muziek zich binnen de stevige bluesrock valt, het volume netjes binnen de perken bleef. 

Een prima optreden en als hij weer in de buurt is zal ik zeker weer bezoeken.