De Boerderij, Zoetermeer - 11 januari 2014
Het is zo'n beetje de gewoonte geworden dat Julian Sas zijn eerste optreden van het jaar geeft in De Boerderij in Zoetermeer. En dit jaar is niet anders. Een mooie gelegenheid om een gesprek met hem aan te knopen. Met Julians manager Ed Bos hadden we afgesproken er rond een uur of 7 te zijn en in tegenstelling tot we van andere artiesten wel eens meemaken kwam Julian ons rond die tijd tegemoet.
Om een rustig gesprek te hebben gingen we even apart zitten en op de vraag hoe het met hem ging antwoordde hij dat hij last had van een gezonde spanning. Hij treedt al sinds zijn dertiende op en na dertig jaar is die spanning er nog steeds. Vooral de laatste uren voor een optreden zijn het ergst. En dat is alleen maar heviger geworden sinds hij en zijn vrouw een kind hebben. Het mooist zou zijn als de band tien minuten voor het optreden zou arriveren, het podium op om te gaan spelen en na het optreden meteen weer wegwezen. Dat kunnen bands als de Rolling Stones, maar voor de Julian Sas Band is dat niet weggelegd. Hij vertelt verder dat hij afgelopen zondag met de band heeft gerepeteerd om dit optreden door te nemen. Maar dat gebeurt voor slechts 60 procent. De rest ontstaat als vanzelf op het podium.
De tour die vanavond begint heet de Plugged & Unplugged Tour. Bij de Julian Sas die ik ken mocht je de zaal niet eerder verlaten dan wanneer al je haren steil naar achteren waren geblazen. Is Julian Sas soft geworden?
Nee, wat de bluesmuziek betreft heb ik verschillende passies. De rockkant is er een van, maar ook de akoestische blues is een grote passie van me. In het verleden, namelijk in 2001 en 2005, heb ik al akoestische sessies gedaan. En ik vond het mooi om het deze keer eens te combineren met de ruige bluesrock, zodat het publiek eigenlijk "the best of both worlds" krijgt. Er zijn een zestal akoestische songs ingestudeerd en na een korte pauze stapt de oude, vertrouwde Julian Sas weer het podium op. In feite vormen we tijdens deze tournee onze eigen supporting act.
Op al jouw albums speel je naast een aantal covers grotendeels zelfgeschreven songs. Op het laatste album "Bound To Roll", mede door het verlies van jullie kind, wellicht met meer emotie dan op eerdere albums. Ben je een gevoelsmens, hoe laatje je inspireren bij het schrijven songs?
Eigenlijk kun je zeggen dat ik een onuitputtelijke bron van inspiratie heb. Ik haal het uit alledaagse dingen en persoonlijke gebeurtenissen, maar ook uit de actualiteit en het nieuws. Het verlies van ons kind is vanzelfsprekend een onderwerp waar vanzelf songs uit voortkomen. Maar ik ben constant bezig met het schrijven van songs. Daarmee heb ik in de loop van de jaren een eigen stijl ontwikkeld.
Hoe is de samenwerking met de andere leden van de band (Tenny Tahamata, Rob Heyne) bij het schrijven van songs? Hebben zij ook inbreng, dus democratisch of is Julian Sas de baas en komt hij met kant en klare songs aanzetten?
Nee, helemaal niet. Je moet begrijpen dat ik een zeer sociaal en sociaalvoelend mens ben. De Julian Sas die je op het podium ziet is een soort rockbeest, maar zo kent mijn vrouw en mijn familie mij niet. In het dagelijks leven ben ik heel anders. Op het podium ben ik wel dominant, maar dat hoort bij de entertainment. Zo is het ook met het schrijven van songs. Ik schrijf wel de teksten en bedenk de melodie, de licks, de brug en dergelijke. Maar Tenny en Rob hebben zeker ook inbreng en met zijn drieën worden de songs afgemaakt.
Daarom sta ik op het podium ook niet in het midden. De band is weliswaar naar mij vernoemd en ik trek de meeste aandacht naar mij toe, maar we zijn een drie-eenheid en treden als band op.
Ik kreeg deze vraag via Facebook toegespeeld. Tijdens jouw optredens praat jij alleen in het Engels. Iets dat ik overigens van Magic Frankie ook ken. Sommigen ergeren zich eraan. Waarom doe jij jouw aankondigingen niet gewoon in het Nederlands?
(schiet in de lach) Die vraag is mij al meer gesteld en ik heb hem ook al vaak beantwoord, maar vooruit.... voor de duizendste keer ongeveer. Als ik op het podium staat is de muziek maar een deel van de show, van de entertainment. Ik zing Engels en zit dan in die flow en die wordt naar mijn mening onderbroken als ik Nederlands ga praten. Vele jaren geleden was ik eens bij een optreden van de Golden Earring en Barry Hay kondigde tussendoor steeds aan met "En ons volgens liedje is...." Dat vond ik toen zo'n afknapper dat ik uiteindelijk maar ben weggegaan. Nee, dit is een onderdeel van mijn act en ik ben er tevreden over. En ik heb niet de indruk dat het grootste deel van het publiek zich er aan ergert.
Ik weet dat jij vroeger bij een meubelzaak hebt gewerkt om financieel rond te komen. Moet je er nog steeds bij werken of kun je inmiddels van de muziek leven?
Eigenlijk kon ik altijd wel van de muziek leven, maar ik heb er steeds bij gewerkt omdat ik dat leuk vond. Het zorgt ervoor dat ik met beide benen op de grond blijf staan en ook begrijp waar ik over zing. En als ik net een bankstel zes verdiepingen hoog de trap op heb helpen slepen weet ik precies wat er wordt bedoeld met "Working Man's Blues". Sinds 2012 werk ik in een gitaarwinkel, Max Guitar in Nijmegen. Ik geef advies, doe de verkoop en ook repareer ik gitaren. Je kunt zeggen dat ik nu altijd met muziek en gitaren bezig ben. Soms tot ergernis van mijn vrouw, want dan staat er op zondag weer die ene Gibson of Fender in de kamer, waar ik toch erg graag op wil spelen.
Jij bent nu goed bekend in Nederland en kijkt over de grens en treedt regelmatig op in België en Duitsland. Is de Julian Sas Band klaar om de vleugels verder uit te slaan naar het buitenland. Bijvoorbeeld naar Groot-Brittannië en de VS?
Zeker, afgelopen jaar hebben we twee tournees gedaan door Groot-Brittannië, we zijn in Frankrijk geweest, Duitsland, Polen en Hongarije. En nu hebben we contacten met een jazz festival in Kuala Lumpur, Hongarije is alweer geboekt en eind april zit Engeland in de planning. Duitsland loopt het hele jaar door, dus geen klagen van onze kant. De VS, dat is moeilijker. We hebben wel aanvragen gekregen door de jaren heen maar het blijft moeilijk te plannen in verband met afstand en dergelijke. Toch geloof ik dat we wel een keer gaan, er zijn teveel mensen die ons graag willen zien hahahaha. Gelukkig maar toch. Nee, dat gaat ooit wel goed komen...
Hoe sta je tegenover de samenwerking met andere artiesten, zoals bv Clapton met B.B. King of J.J. Cale en Joe Bonamassa met Beth Hart? Niet een eenmalig optreden, maar als project met bv. een cd en tour.
(kijkt een beetje moeilijk) Ik heb altijd vaak en veel met andere artiesten gespeeld en gejamd. Soms met veel plezier. Maar het is ook wel minder goed bevallen, zoals bijvoorbeeld met Ana Popovic. Met Larry Garner en Walter Trout heeft het wel weer lol gemaakt, maar dat zijn dan ook mensen die uitsluitend voor de muziek gaan. Veel zin had ik in een optreden met Mick Taylor, maar die had er toen jammer genoeg zelf weer niet zo'n zin in. Ik heb diverse keren met de Rory Gallagher Band gespeeld. Gerry (McAvoy, bassist bij Gallagher) heeft mij gevraagd met de band te toeren, maar ik ben geen tweede Rory Gallagher.
De meeste indruk maakte Robert Lee Burnside op mij. Ik speelde met hem toen ik nog maar 18 jaar oud was en alleen het stampen met zijn voet voelde al als 'blues'. "Hey Julian, listen, this is the blues". Wauw. Verder zijn de meeste van mijn helden inmiddels overleden.
Op mijn manier probeer ik mensen toch de schoonheid van de blues bij te brengen. Ook als ik in de gitaarwinkel sta en mensen zeggen "Julian, die blues van jou is toch maar eenvoudige muziek" dan laat ik ze wat dingen horen en speel wat voor. En het gebeurt dat ze, als ze de volgende keer in de winkel komen, vertellen dat ze een cd van bijvoorbeeld Howlin' Wolf hebben gekocht. Dan ben ik toch goed bezig geweest. Ik heb altijd nog dezelfde passie voor muziek als dat ik altijd heb gehad.Daar ben ik blij om……
Het laatste album "Bound To Roll" is uit 2012. Zijn er inmiddels plannen voor een nieuwe cd?
Ik heb ideeën zat, maar de laatste cd heeft emotioneel zo veel van mij gevraagd dat er nog niet van gekomen is. Ik heb diverse plannen en op het ogenblik heb ik al weer zo'n 31 songs klaar. Ik zit te denken aan een dubbelconceptalbum met songs over de huidige crisis. Onlangs heb ik Quadrophenia van de Who gezien en het zou fantastisch zijn zoiets de maken. Ook denk ik aan een akoestisch album. En omdat de band nu twintig jaar bestaat zou het ook een album kunnen worden, waarop allerlei gasten meespelen. Ik luister veel naar de symfonisch rock van bv. Yes en ook ben ik gek van de muzikaliteit van Grateful Dead en Little Feat. Iets in de trant van de Allman Brothers Band lijkt mij helemaal het einde. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit in welke vorm ik dit ga gieten. Maar het gaat zeker wel een echte Sas plaat worden….we kunnen niet anders toch hahahahah
Met dit antwoord is het gesprek afgelopen. Julian is een makkelijke prater die vol zit met verhalen en opinies. Iemand waar je makkelijk een middag al pratend over dingen als muziek en de toestand in de wereld kan doorbrengen.
We nemen - na het nemen van nog wat foto's - afscheid van elkaar. Julian gaat zich met Tenny en Rob voorbereiden op het optreden en wij gaan het podiumcafé in om een kop koffie drinken en zorgen vervolgens een goed plekje te bemachtigen om het concert te zien.