Dordrecht, 27 augustus 2016

Al enige tijd werden berichten rondgestuurd over de vorderingen die Michael de Jong maakte met zijn nieuwe cd. Een project waarmee al was begonnen toen Michaels vorige studio-cd “Something For The Pain” nog moest uitkomen. Toen vertelde hij me dat hij al weer nieuwe nummers had klaar liggen. Tussendoor verscheen nog “In The Woods Live”, dat samen met Willem van Dullemen werd opgenomen live-cd. Maar de taak is volbracht: “Requiem For The Lonely” zal 2 september a.s. verschijnen. Een mooie gelegenheid om Michael weer eens uitgebreid te spreken. Afgesproken was dat ik hem om een uur of elf thuis zou ophalen en wij ergens in zijn woonplaats Dordrecht zouden lunchen. In Michaels agenda stond half 12 genoteerd; ik was er dus veel te vroeg en bovendien zou het restaurant waar hij heen wilde pas om 12 uur openen. Het eerste deel van het gesprek vond onder het genot van een kop koffie bij Michael thuis plaats. Het werd tijdens het nuttigen van een uitsmijter voortgezet in café-restaurant Jongepier aan de Merwekade en afgesloten met een Dame Blanche en koffie in de tuin van het Dordrechts Museum.

Het heeft niet veel gescheeld of deze cd was helemaal nooit gemaakt. Sterker nog, het had niet veel gescheeld of Michael was er niet eens meer geweest. Iets meer dan een jaar geleden kreeg hij last van inwendige bloedingen en hij heeft er drie keer voor in het ziekenhuis gelegen, waarvan hij twee keer met spoed moest worden opgenomen. Eén keer moesten drie zakjes bloed en een ander keer zelfs vijf zakjes bloed worden toegediend. “I felt like Keith Richards.” De opnamen van de cd waren toen in volle gang en Michael weigerde op een gegeven moment een operatie omdat hij de volgende dag in de studio moest zijn en zijn stem door de anesthesie aangetast zou worden. Een van de nummers op de cd is door hem ’s ochtends om 6 uur in het ziekenhuisbed geschreven.

Maar Michael is er nog en de cd is er ook gekomen. Na een aantal albums, waarop hij alleen te horen is wordt hij op “Requiem For The Lonely” bijgestaan door een aantal andere muzikanten. En niet de minsten. We horen namelijk Willem van Dullemen, Alan Sitar Brown, Bobby Flurie, Toby Gray en Charlie Musselwhite. De samenwerking met Willem is makkelijk te verklaren. Zij kennen elkaar al vele jaren en het afgelopen jaar hebben zij regelmatig samen opgetreden. Van een van deze optredens is het al genoemde “In The Woods Live” gemaakt, die via Michaels website kan worden gedownload. “Willem en ik kennen elkaar al heel lang en hij is mij, ook in de tijd dat ik nog dronk, steeds blijven steunen en is steeds in mij blijven geloven”. Bobby Flurie was aan het begin van de tachtiger jaren gitarist in de Michael de Jong Band, toen deze nog in Amerika woonde. Ook Toby Gray en Charlie Musselwhite kent Michael nog uit zijn Amerikaanse jaren. 

Met Willem kon Michael makkelijk de studio in. Voor wat betreft de andere muzikanten is dat lastiger; die wonen allemaal in de VS. Maar met de huidige techniek is dat geen probleem. De basistracks werden door Michael in de Farmsound Studio opgenomen. Deze werden vervolgens naar de VS gestuurd, waar de betreffende muzikanten hun aandeel leverden en het terugstuurde om hier te worden afgemixt. Voor het nummer “False Alarm” haalde Toby Gray de sitarspeler Alan Sitar Brown in de studio. “Dat is iemand die echt nog uit het hippieleven komt. Bijna had dit nummer het niet gehaald op de cd. Bij het afmixen klonk er iets aan de cd niet goed. Wil Hesen (technicus bij Farmsound) heeft de hele cd vanaf de grond opnieuw moeten mixen en opbouwen. Dat heeft dertig uur extra studiotijd gekost. Maar het resultaat mag er zijn.” Heel bijzonder is de bijdrage van mondharmonicaspeler Charlie Musselwhite. “Ik heb hem vorig jaar gewoon via Facebook een berichtje gestuurd dat ik een nummer had, waar ik hem graag op zou willen laten meespelen. Normaal reageert hij nooit op berichten, maar ik had binnen vier uur antwoord met het verzoek de track te sturen naar een studio in Sebastopol, Californië. Harry Gale, de engineer, antwoordde dat Charlie ergens in december langs zou komen. Ik zou het dan nog wel horen. Begin december was Charlie inderdaad langsgeweest en ik kreeg de track met zijn bijdrage terug gestuurd. Stel je eens voor, iemand met Grammy Awards, Grammy nominations, Blues Music Awards, vorig jaar stond hij nog in het Witte Huis te zingen voor Obama. En die speelt  dan mee op mijn cd!”

Nadat de cd is uitgebracht gaat Michael weer op tournee. Onder meer via Facebook heeft hij laten weten dat dit de laatste keer gaat worden. “De reacties zijn niet van de lucht. Maar ja, ik ben 71 jaar oud en mijn gezondheid is niet optimaal meer. Het kost mij iedere keer veel energie en kracht.” Hij blijft wel nummers schrijven. “Er liggen er al weer een paar klaar, maar of er een nieuwe cd komt weet ik nog niet. Na al die solo-cd’s heb ik er nu een gemaakt met deze muzikanten. En degenen die hem hebben gehoord zeggen dat dit het beste is dat ik ooit heb gemaakt. “You can’t top this”, zei een van hen zelfs. Ik vind dat zelf ook en ik hoop dat jij hem ook goed vind. Ik ben erg benieuwd naar jouw mening. Maar ook als je er niets aan vindt moet je dat zeggen.” Later zegt hij nog: “Ik zou graag nog eens naar Amerika gaan om opnamen te maken met die kerels. Maar ik durf de reis niet aan. Mijn gezondheid….”

Over het leven dat Michael heeft geleid zou een boek geschreven kunnen worden. “Er is wel eens sprake geweest van een biografie. Iemand zou het gaan schijven en had zelfs twee keer een voorschot gekregen van een uitgeverij. Maar beide keren had hij het opgezopen. Ach, mijn leven zit in mijn muziek. Misschien dat iemand dat na mijn dood nog eens ontdekt. Net als bij Vincent van Gogh. Had ik maar een broer als Theo… Ik vertel mijn verhaal door mijn muziek. Voor hen die geen stem hebben.”

  this old guitar knows all my secrets

  she will never play kiss and tell

  she is the rock that I stand on

  when the truth must be told.

  businessmen don’t understand

  it is never about the money

  it’s touching the hearts of the scared and the lost

  let them know my songs are for them

  after I’m dead and gone

  and the stories have all been told.

  just think of my music

  as chicken soup for your soul.

  (uit Keeping It Simple)

“This CD is FOR the people…. The ones that have no voice.”

Het was ongeveer kwart over drie toen ik Michael weer thuis afzette. Wij hadden ongeveer viereneenhalf uur samen doorgebracht, veel zaken besproken, gegeten, rondgewandeld. Het hierboven geschreven verslag is niet een chronologische weergave van hetgeen wij besproken hebben. Vanwege de leesbaarheid heb ik de vrijheid genomen dit op deze wijze op te schrijven.

Bij het afscheid zegt Michael dat hij hoopt dat het een positief verhaal wordt, want “I’ve got certain pictures of you……” Tja, typisch Michael.

De cd is uitsluitend verkrijgbaar via de website en tijdens concerten. Voor meer informatie: www.michaeldejong.com