Een zangeres als Helen Humes was niet makkelijk in een hokje te stoppen. Of het nu ging om blues, swing, jazz, ballads, haar vaardigheid was in alle genres even groot. Opvallend was haar vrolijke en blije manier van zingen, iets wat je niet veel hoort in de blues. Met een repertoire dat meer dan vijf decennia omspant is haar invloed op generaties van jongere zangeressen niet te ontkennen.

Helen Humes wordt op 23 juni 1913 geboren in Louisville, Kentucky. Zij komt uit gegoede huize; haar vader is advocaat en haar moeder lerares. Van haar ouders krijgt zij alle gelegenheid zich muzikaal te ontwikkelen. Na wat mislukte pogingen op klarinet en trompet vindt zij haar geluk met het bespelen van de piano. Zij krijgt les van Miss Bessie Allen, die ook latere jazzgroten als trombonist Dickie Wells en trompettist Jonah Jones de eerste beginselen van de muziek bijbrengt. Met een groep leerlingen treedt Miss Allen regelmatig in en rond Louisville op. Ook de kleine Helen is dan van de partij. Als kind speelt zij piano en orgel in de kerk. 

Zij wordt tijdens een van de optredens met het orkestje van Miss Allen ontdekt door gitarist Sylvester Weaver en hij zorgt ervoor dat zij in 1927 voor Okeh haar eerste opnamen, tien bluesnummers, maakt als zij dertien jaar oud is. Hierop wordt zij waarschijnlijk begeleid door gitarist J.C. Johnson.

In 1935 verhuist Helen naar Buffalo, NY waar zij werkt met Stuff Smith en Al Sears. Zij verhuist in 1937 naar New York, waar zij zangeres wordt in het orkest van Harry James. Met dit swingorkest is zij te horen op opnamen als "Jubilee", "I Can Dream Can't I", "It's The Dreamer In Me" en "Song of the Wanderer". 

Nadat Count Basie haar heeft horen zingen vraagt hij of zij zich bij zijn orkest aansluit. Maar zij is wat terughoudend, omdat zij de $ 35,- per week die hij haar biedt al bij Harry James verdient. Het is te danken aan promotor en producer John Hammond dat zij zich alsnog laat overhalen en vanaf 1938 Billie Holiday vervangt in de Count Basie Orchestra. Dat is een goede beslissing, want Basie’s band groeit in die tijd uit tot een van de belangrijkste jazzorkesten. Zij blijft drie jaar bij de band en neemt klassiekers op als "Between the Devil and the Deep Blue Sea" en "Moonlight Serenade". Omdat Jimmy Rushing, die de mannelijke zanger van het orkest is, voornamelijk de blues op zich neemt zingt zij over het algemeen popsongs.

Na van 1941 tot 1943 solo te zijn gegaan en in 1943 en 1944 met Clarence Love te hebben getoerd verhuist Humes naar Los Angeles. Zij maakt daar opnamen en heeft een hit met “Be-Baba-Leba”, een nummer dat alvast een kijkje geeft in de rock ’n roll die binnen enkele jaren zal losbarsten. In 1950 maakt zij van haar “Million Dollar Secret” een klassieker. Met “Rock Me To Sleep” uit hetzelfde jaar weet Humes de kloof tussen Big Band Swing en Rhythm ’n Blues te overbruggen.

Van 1952 tot 1960 is zij getrouwd. Een enkele keer treedt zij op bij ‘Jazz at the Philharmonic’, maar over het algemeen is zij in de vijftiger jaren solo. Van 1959 tot 1961 neemt Humes drie grandioze albums op voor het Contemporary label en toert zij met Red Norvo. Tevens is zij te zien in korte films, neemt soundtracks voor films op, verschijnt op televisie, acteert en zingt in toneelstukken. Ook treedt zij op het Monterey Jazz Festival van 1960 op.

Via Hawaii verhuist zij in 1964 naar Australië, maar keert drie jaar later terug naar de VS om voor haar zieke moeder te zorgen. Later neemt zij ook de zorg voor haar vader op zich. Zij verdwijnt een paar jaar uit de muziekbusiness, maar keert na het overlijden van haar moeder in 1973 terug met een grootse comeback als zij zich laat overhalen tijdens het Newport Jazz Festival mee te doen aan een eerbetoon aan Count Basie. Na deze comeback treedt zij veel op in Frankrijk, waar zij twee albums opneemt voor Black & Blue. Zij ontvangt de Music Industry of France Award in 1973 en twee jaar later de sleutel van haar geboortestad Louisville. 

In 1981 overlijdt Helen Humes op 68-jarige leeftijd in Santa Monica, Californië aan de gevolgen van kanker. Zij ligt begraven op het Inglewood Cemetery in Inglewood, Californië.

Helen Humes was een zangeres die de kloof tussen big band jazz en rhythm ’n blues wist te overbruggen en daarbij het beste uit beide kon halen. Het is jammer dat haar naam nog maar zelden wordt genoemd, want haar nalatenschap is enorm belangrijk en alleen daarom mag zij nooit worden vergeten.