Paard van Troje, Den Haag

Vorig jaar verscheen het zeer goed ontvangen album “Life Will Humble You”, dat Malford Milligan grotendeels in Nederland heeft opgenomen met The Southern Aces. Momenteel toert Milligan met deze band, bestaande uit Jack Hustinx (zang, gitaar), Roel Spanjers (toetsen), Fokke de Jong (drums), Roelof Klijn (bas) en Eric van Dijsseldonk (gitaar) door Nederland. Een mooie gelegenheid voor een interview, een afspraak was snel gemaakt en voor het optreden in het Paard van Troje in Den Haag had ik een gesprek met de Texaanse zanger en zijn Nederlandse vriend en collega Jack Hustinx, die zich er na enkele minuten bijvoegde. Het resulteerde in een zeer vermakelijk en interessant gesprek.

Bij het voorstellen en het uitwisselen van de bekende hartelijkheden vertelt Malford dat hij het in Nederland prima naar zijn zin heeft en het goed kan vinden met deze band, die hij ‘fantastique’ noemt. En hij kan al behoorlijk goed in het Nederlands vloeken. Dat zijn inderdaad de eerste woorden, die je in een vreemde taal leert. Ik vertel Malford dat mij bij de research voor dit gesprek opgevallen is dat in andere interviews zijn levensloop al uitgebreid wordt besproken en ik wil liever niet dezelfde vragen wil stellen. Liever heb ik het over de cd “Life Will Humble You”. Ruim de helft van de nummers zijn geschreven door hem en Jack. (M) “Jack en ik kennen elkaar al twintig jaar. Plannen om deze cd te maken ontstonden ongeveer drie jaar geleden. We hadden toen al vier of vijf nummers klaar. Verder haalden we er andere nummers bij, die hij aanbeval. Jack heeft een enorm geheugen en een geweldige muziekcatalogus. Nummers als “Slow Train” van de Staple Singers bijvoorbeeld. Daar zou ik zelf nooit op gekomen zijn. Ik wilde nummers waarop ik kan zingen in plaats van schreeuwen. Eigenlijk ben ik een rockzanger, heb gespeeld met Eric Johnson, Storyville en anderen. Maar op dit album wilde ik gewoon zingen. Jack stelde voor om dit album in Texas op te nemen, ‘but it’s too damn hot’. Kunnen we het niet beter in Nederland doen, vroeg ik. En ik wilde het met deze band doen. Jullie hebben hier fantastische americana/soul-muzikanten. Het spelen is zo makkelijk met hen. Zij beginnen te spelen en roepen naar mij: ‘Sing, albino, sing!’ Haha”

Het viel mij op dat jullie nummers een autobiografisch tintje hebben. (M) “Dat klopt. Wij zijn ongeveer even oud en hebben hetzelfde meegemaakt. Langdurige relaties zijn verbroken, we verliezen onze naasten. Zelf ben ik onlangs weer getrouwd, dat was zeven weken geleden.” 

Een nummer als “Life Will Humble You” bijvoorbeeld. (M) “Ja, dat gaat over ouder worden. Als je jong bent, en arrogant, dan lukt alles. Je kunt feesten en de volgende dag weer gewoon naar het werk gaan. Nu niet meer, dat hou je niet vol. Het nummers gaat over de tragedies en de overwinningen in je leven. En over een stapje terug doen. ‘If you don’t, it’ll kill you’. Dat geldt ook voor “The Man I Used To Be”, waar Stephen Bruton mij de inspiratie voor heeft geleverd. Hij was een grote inspiratie voor mij en Jack. Een goede songwriter en muzikant, en een mentor voor ons beiden. Een goede vriend, die alweer bijna tien jaar geleden overleed en ik mis hem nog steeds. Tot mijn grote spijt heb ik nooit met hem kunnen toeren. Ik heb wel wat met hem kunnen spelen en door hem kon ik optreden met Bonnie Raitt en Kris Kristofferson.” 

Hoe ontstaan nummers als jullie die schrijven? (M) “Dat vormt zich vanzelf. Soms is er eerst een melodie, soms een tekst. Of misschien maar een regel. De rest ontstaat dan vanzelf.”

Op dat moment voegt Jack Hustinx zich bij ons. (M)“Ha Jack, we hebben het over jou, en over ouder worden. En muziek maken. “Life Will Humble You” is precies waar dit over gaat. En Jack zei nog, dat je daar niet over kan zingen, want het gaat over ouder worden. Maar je kunt er niet omheen.” (J) “Dat is waar, dat is waar. It’s a fact of life. En aldus schreven we dat nummer.”  (M) “Naast een goede songwriter en zijn grote kennis van muziek is Jack ook een fantastische gitarist. Het schrijven met hem is zo makkelijk.” We hebben net al een paar nummers van de cd besproken en ik vraag me af wat er zit achter een nummers als “I Won’t Surrender”. (M) “O, daar hebben we allebei een andere mening over. Vertel jij het maar, Jack.” (J) “Dat nummer gaat over de narigheid waar wij toen allebei in zaten. En dat wij niet van plan waren om ons over te geven en het erbij te laten zitten. Wij wilden blijven doen wat we aan het doen waren. Eigenlijk gaat bijna het hele album daarover. Verbroken relaties, voornamelijk als die op een ellendige beëindigd worden. En het verlies van vrienden en familie. Als je ouder wordt, word je daar steeds meer mee geconfronteerd. In de jaren voordat we samen gingen schrijven verloren we allebei mensen die heel belangrijk voor ons waren. Voor mij gaat dit nummer over het niet voldoen aan bepaalde eisen waar je je toch niet aan kunt houden.” (M) “Klinkt goed, daar ben ik het mee eens.”

Wat zijn de plannen voor de toekomst. Je hebt deze cd in Nederland opgenomen met Nederlandse muzikanten. Hoe doet het album het internationaal. (M) “Dat weten we nog niet. Het album is alleen nog in Europa uitgebracht en het gaat erg goed. We krijgen goede kritieken. En binnenkort doen we een paar optredens in Austin, Texas, waar ik woon en dan brengen we het album uit in de VS.” (J) “Het komt op 5 april daar uit, vlak voordat we daar de optredens gaan doen. Het album is dan verkrijgbaar in de hele VS en Canada. We zien wel wat er gebeurt. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat lopen. Een van de winkels gaat er zeker heel veel van verkopen. Hoewel de cd nog niet officieel uit is hebben ze er al flink wat van verkocht. Maar we concentreren ons voorlopig op Europa.” (M) “Het is ongelooflijk. De mensen houden van de cd, van onze muziek. Als je een cd opneemt leef je in een vacuüm, net als de president van de VS. In je hart weet je dat het goed is, maar hoe het daarbuiten aankomt blijft gissen. Je weet niet hoe het ontvangen wordt. Volgens mij is dit het eerste album waar ik aan meewerk, waar men zich in kan vinden.” (J) “Vijftig of zestig procent van ons publiek is van onze leeftijd. Zij begrijpen waar wij over zingen en voelen het ook. Ik zal je vertellen, Eric, vorig jaar spraken we na een optreden op een festival in België een aantal mensen, die huilden en zeiden ‘wat doe je met ons’. Zo emotioneel waren zij.”

Mooi, dit was het wat mij betreft over muziek, toekomstplannen en dergelijke. Als afsluiting heb ik nog een vraag voor ieder van jullie. Een vraag die niets met muziek te maken heeft, of misschien toch wel. 

Aan Jack: Wat kan jou erg ontroeren? (J) “Fantastische muziek. Goede muziek, die goed wordt gespeeld, goed is geschreven, het hart raakt, soulvol. Ik geef een voorbeeld. Lang geleden, toen we net begonnen met de The Shiner Twins, was er een album van Buddy Miller, het gospelalbum “House Of Prayer”. Zelfs als ik er nu nog aan denk, daar staan stukken op, die raken mij emotioneel zo, dat ik er nog van moet huilen. En zo is er meer muziek, zoals bijvoorbeeld Otis Redding. Dat is hetgeen dat mij muzikaal heeft gevormd. Muziek zit in mijn bloed.”

Aan Malford: Wie heeft jouw leven het sterkst beïnvloed? (M) “Een goed vraag. Weet je, buiten mijn  ouders denk ik dat dit Stephen Bruton was. Ik weet nog precies wat ik voelde toen hij overleed, net als bij mijn ouders en grootouders. Hij zei altijd dingen als ‘pak de dingen die nodig zijn’. Ook muzikaal. Hij was een fantastische gitarist, maar als hij vond dat hij een nummer niet goed kon doen, dan haalde hij er een andere gitarist bij. Dat heeft mij altijd geïnspireerd”. 

(Met dank aan Royal Family Records en Hans Broere)