4 augustus 2013 - Op een gezellig terras op de Grote Markt in Breda had ik afgesproken met Ori Naftaly voor een interview. Ori is een bluesgitarist uit Israël, die sinds enkele jaren behoorlijk aan de weg timmert. Met zijn band heeft hij deelgenomen aan de International Blues Challenge in Memphis en wist daar de halve finale te bereiken. Zij zijn net terug van een succesvolle tournee door de VS en omdat het alweer bijna een jaar geleden is dat zij in Nederland waren vond hij het de hoogste tijd om ons land ook nog even aan te doen voor twee optredens; op zaterdag in het Bluescafé in Apeldoorn en vanavond in Bourbon Street in Breda.
Iets later dan afgesproken arriveren Ori, zangeres en vriendin Eleanor Tsaig en drummer Yam Regev op het terras en na elkaar te hebben begroet en koffie en dergelijke te hebben besteld kon het interview beginnen.

Dat wil zeggen, Ori nam het initiatief en vroeg mij wat ik van hun nieuwe cd "Happy For Good" vond. Ik antwoordde dat ik het een prima cd vond, zoals ik al in mijn recensie had geschreven, en het mooi vond dat zij deze keer hebben gekozen voor eigen songs in tegenstelling tot hun eerste cd, die uitsluitend uit covers bestaat. Ik kon meteen aanhaken door te vragen of zij deze songs al klaar hadden liggen of dat deze pas na het uitbrengen van de eerst cd waren geschreven. Ori en Eleanor antwoordden dat deze songs helemaal nieuw waren. Vier ervan waren geschreven voordat zij naar de IBC in Memphis gingen en de andere vier volgden vlak voor de opnamen. Eleanor vertelde dat de song "Dreamin' Pleadin' Wonderin'" direct voor de opname klaar was en dat de eerste van drie takes op de cd is terechtgekomen. Zij hebben vooral geprofiteerd van het talent van de sound engineer Yaacov Moreno, die heeft gezorgd voor het uitstekende mixwerk. Hoewel het album niet perfect is, zo gaf Ori toe, maar dat hoeft niet bij blues. Blues is een organische muziek en hoeft niet met behulp van computers te worden rechtgetrokken.

Van de laatste cd kwam het gesprek vanzelf terecht op het debuutalbum "A Good Friend (Is Hard To Find)". Op mijn opmerking dat de titel eigenlijk misleidend was - hij had immers toch vrienden die mee hebben gewerkt - antwoordde Ori dat de titel geheel correct was. Hij werkt liever met mensen die hij als vrienden kan beschouwen en waarmee hij een leuke tijd heeft dan met muzikanten die voor het geld hun partij meespelen en waar je verder niets aan hebt. Met deze beschouwing klopt de titel als een bus. Vandaar dat hij heel makkelijk met mensen als Roy Young kon werken.
Hij gaat verder met vertellen, dat zij tijdens hun tournee door de VS veel bands en muzikanten is tegengekomen, die er dezelfde filosofie op na houden en naast hun verplichtingen ook plezier hebben in wat ze doen. Maar er zijn er ook waarvan de bandleden elkaar niet kunnen luchten of zien. En dat is iets waar Ori geen zin in heeft.

Ik vraag hen iets over zichzelf te vertellen. Ori is 25 jaar oud en speelt  gitaar vanaf zijn vijfde. Zijn vader is een grote blues- en jazzfan en heeft Ori hiermee aangestoken. Hij heeft zich in zijn jeugd ook nog verdiept in hardrock en psychedelische en symfonische rock, maar is uiteindelijk toch weer teruggekomen naar de blues, omdat het hem in het bloed zit. Eleanor is 26 jaar oud, heeft een klassieke muziekopleiding en speelde cello, gitaar en piano. Pas door Ori, die zij al sinds haar elfde kent is zij zich gaan interesseren in rock en blues. Eerst is zij begonnen met het zingen van rock en jazz en pas recent is zij overgeschakeld naar de blues. Yam maakt muziek vanaf zijn veertiende. Hij heeft in diverse bands gespeeld en heeft een eigen reggae-cd in het Hebreeuws opgenomen.
Ori, Eleanor en Yam kennen elkaar al van de middelbare school en zij hebben in dezelfde muziekklas gezeten. Binnenkort gaan zij terug naar deze school om er op te treden.
Ori en Eleanor hopen binnenkort hun dagelijkse werk op te kunnen geven om zich volledig aan hun muzikale carrière te wijden. Ori werkt momenteel nog in internetpromotie en Eleanor is marketing manager.

Aangezien ik geen idee had van de bluesscene in Israël en er tot de komst van Ori Naftaly er geen idee van had dat die überhaupt bestond vraag ik er Ori naar. Hij vertelt dat die niet erg groot is. Er zijn misschien enkele tientallen bands en enkele duizenden fans, maar dan houdt het er ook mee op. De meeste artiesten kiezen voor de zekerheid om thuis in Israël aan hun carrière te werken en slechts een enkeling zoals Ori neemt de gok om het ook in andere landen te proberen.

Eleanor heeft nog niet gegeten en wil zien wat de kaart zo al te bieden heeft. Omdat het menu in het Nederlands is helpen we een beetje. Ik vraag of zij wellicht uit religieuze overwegingen geen varkensvlees eten, zodat zij beter een omelet met kaas dan een met ham kan nemen. Maar Ori zegt dat zij niet religieus ingesteld zijn. Eleanor vertelt dat zij eerder spiritueel zijn ingesteld en dat zij op de terugvlucht uit de VS een gospelsong heeft geschreven. Geen religieuze gospel, maar een die gaat over het "Leven". Die zal op een volgende cd verschijnen. Ze gaan binnenkort weer terug naar de VS voor een tournee en daarna zal aan de nieuwe cd worden gewerkt.

Het wordt toch iets te laat om nog even iets te eten. Voor het optreden moet er nog een soundcheck worden gedaan en er zal bij Bourbon Street ook wel iets te eten te regelen zijn. Gezamenlijk lopen wij met Ori, Eleanor en Yam naar hun auto om hun instrumenten (Ori, Yam) en kleding (Eleanor) op te halen en lopen vervolgens door naar Bourbon Street, waar bassist Serge van der Kuil en organist Willem van der Schoof al zitten te wachten.
Later die middag zijn wij getuige van een uitsteken optreden van de Ori Naftaly Band in het overvolle en warme Bourbon Street.

Na het gesprek kan ik concluderen dat de Ori Naftaly Band een prima combinatie bezit van muzikaliteit, originaliteit, plezier in muziek maken en doorzettingsvermogen om in deze moeilijke tijden hun doel te bereiken. Het is een stel gedreven jonge mensen met de juiste inzet en het nodige lef. Wij gaan nog veel meer van ze horen.