Van alle sleutelfiguren in de bluesgeschiedenis is Robert Nighthawk een van de meest belangrijke. Hij overbrugde probleemloos de kloof tussen de Mississippi Blues en Chicago Blues en werd zo een van de invloedrijkste bluesmuzikanten van zijn tijd. Toch heeft hij nooit het succes weten te behalen als zijn 'leerlingen' Muddy Waters en Earl Hooker. Debet hieraan was voornamelijk het zwervend bestaan dat Nighthawk een groot deel van zijn leven leidde en het feit dat het maken van opnamen hem helemaal niet interesseerde.


Robert McCullum, zoals hij eigenlijk heette, werd op 30 november 1909 geboren in Helena, AR. Hij groeide op op een boerderij en leerde als veertienjarige van een oudere muzikant, Eddie Jones, mondharmonica spelen. Tijdens de twintiger jaren begon hij te zwerven; iets wat hij zo ongeveer de rest van zijn leven zou blijven doen. Hij reisde door de Mississippi Delta en speelde o.m. met Will Shade van de Memphis Jug Band, werkte met William Warren in de Black Cat Drug Store in Hollandale, MS en speelde tussendoor in de kroegen en op barbecues.

Rond 1930 werkte hij met zijn neef Houston Stackhouse op een boerderij in Murphy Bayou. In hun vrije tijd leerde Stackhouse zijn neef gitaar spelen. Samen met Roberts broer Percy speelden zij op feesten, party's en barbecues rond Crystal Springs, MS. Zij begeleidden zelfs de countryster Jimmy Rodgers tijdens een optreden in een hotel in Jackson, MS. Tijdens verdere omzwervingen door de Delta leerde McCullum ook Charley Patton en Robert Johnson kennen. Hij trok meer noordelijk naar Memphis waar hij samen met John Lee Hooker een langlopende contract had met het New Daisy Theater en ook optrad met o.m. de Memphis Jug Band. 


Halverwege de dertiger jaren verliet hij het diepe zuiden, waarschijnlijk omdat hij een man had neergeschoten, en verhuisde hij naar St. Louis. Daar nam hij de naam van zijn moeder aan: McCoy. Hier speelde hij met de grootten van de blues, waaronder Henry Townsend, die hij nog uit Mississippi kende, Charley Jordan, Speckled Red, Big Joe William, John Lee “Sonny Boy” Williamson en Peetie Wheatstraw. McCoy's vrienden zagen zijn talent en zij namen hem mee naar Chicago om met hen opnamen te maken. Hij bleef echter in St. Louis wonen en reisde voor opnamen steeds naar Chicago. In deze tijd nam hij ook één van zijn populairste nummers, “Prowling Nighthawk” op. 

Op deze opnamen valt vooral zijn harde, melancholische stem op, die de smeuïge slidegitaar wordt aangevuld. Hij nam een aantal blues- en boogienummers en is ook veel te horen op gitaar en mondharmonica als begeleider van o.m. Peetie Wheatstraw (als Peetie's Boy), Walter Davis en Sleepy John Estes.


McCullum, of McCoy zoals hij de laatste jaren bekend was, keerde in 1942 terug naar Helena waar hij de artiestennaam Robert Nighthawk aannam. Dit als knipoog naar zijn tot dan toe grootste hit. Hij werkte daar voor het radiostation KFFA, waar hij een van de collega's werd van Rice Miller, die later als Sonny Boy Williamson door het leven ging. Door zijn werk voor de radio en tijdens plaatselijke optredens werd hij gehoord door jonge muzikanten als Muddy Waters, Elmore James, Earl Hooker en B.B. King. Niet vreemd dat hij ook een stempel drukte op hun verdere ontwikkeling.

In de tweede helft van de veertiger jaren verhuisde hij naar Cairo, IL. In de jaren 1948 tot 1950 nam hij voor het Aristocrat label zijn belangrijkste nummers op. In de vroege vijftiger jaren maakte hij nog opnamen voor diverse platenlabels in Chicago voordat hij zich uiteindelijk weer vestigde in de omgeving van Friars Point, MS en Helena, AR, waar hij zich weer op radiowerk ging toeleggen.

De bluesrevival van de zestiger jaren ging ook niet aan hem voorbij en hij werd kort voor zijn herontdekt, waarbij hij van een korte populariteit mocht genieten.


Op 5 november 1967 overleed Robert Nighthawk aan de gevolgen van hartproblemen in zijn woonplaats Helena, waar hij ligt begraven op de Magnolia's Cemetery.


Robert Nighthawk was een enorm getalenteerde zanger, gitarist en componist. Dat blijkt wel uit de opnamen, die hij heeft gemaakt. Zodra hij eenmaal in een studio zat waren de resultaten van een constante hoge kwaliteit. Helaas interesseerde het maken van een muzikale carrière hem niet zoveel en was hij gelukkiger door het spelen van zgn. 'one-nighters'. Maar van de opnamen die hij heeft gemaakt behoren er bovengemiddeld veel tot de bluesklassiekers.


Share by: