W.C. Handy wordt de “Father of the Blues” genoemd, hoewel hij helemaal geen bluesachtergrond heeft en zelfs tot zijn dertigste de blues zelfs helemaal nog nooit had gehoord. Deze op 16 november 1873 in Florence, Alabama, als zoon van voormalige slaven geboren muzikant had zelfs een klassieke muziekopleiding genoten. Zijn eerste instrument was een cornet en na zijn eerste muzieklessen in een kapperszaak kon hij een klassieke opleiding gaan volgen. Reeds al tiener gaf hij muziekles op een school, maar vanwege het betere salaris ging hij liever in de fabriek werken. 

Toen hij twintig jaar oud was richtte hij een kwartet op waarmee hij op de World Fair van 1893 in Chicago optrad. Daar trok hij de aandacht van andere muzikale grootheden uit die tijd, zoals Scott Joplin. Na de fair reisde Handy met diverse orkesten het land rond en gaf hij muziekles aan Alabama A&M in Huntsville. Hij stopte met lesgeven in 1896 en voegde zich bij Mahara's Minstrels als cornettist. Met hen reisde hij het land door en werd uiteindelijk de bandleider. 

In 1903 verhuisde Handy naar Clarksdale, Mississippi omdat hij gevraagd was dirigent te worden bij de Colored Knights of Pythias, een orkest dat zowel voor blank als zwart publiek optrad. Tijdens zijn reis naar Clarksdale moest hij in het plaatsje Tutwiler, Mississippi enkele uren wachten op de trein. Terwijl hij probeerde wat te slapen kwam een man met een gitaar naast hem zitten. Hij bespeelde zijn gitaar met een mes, zoals je dat zag van Hawaiiaanse muzikanten en hij zong “Goin' where The Southern Crosses The Dog” en Handy vertelde later dat het de vreemdste muziek was, die hij ooit had gehoord. Het gezang van de man werd beantwoord door het huilende geluid van de gitaar wanneer de man zijn mes over de snaren heen en weer bewoog.

Toen de man klaar was vroeg Handy hem wat de tekst betekende. De gitarist keek geamuseerd en vertelde dat bij het plaatsje Moorhead de treinrails van de oost-westlijn (genaamd “The Yellow Dog”) de noord-zuidlijn (“Southern”) elkaar kruisten. Where the Southern crosses the Dog. 

Dit was de eerste aanraking van W.C. Handy met de blues. 

Eenmaal als dirigent van het orkest in Clarksdale werd, tijdens een optreden voor blank publiek, gevraagd “iets van jullie eigen muziek” te spelen. Omdat hij niet wist wat werd bedoeld speelde hij gewoon verder onder het commentaar dat het orkest geen gehoor gaf aan verzoeken uit het publiek. Tijdens de pauze beklommen drie mannen met snaarinstrumenten het podium en zij begonnen primitieve blues te spelen. Dit werd goed ontvangen door het publiek. En zo kreeg Handy steeds meer blues te horen.

Handy leefde en werkte in Clarksdale tot 1909, toen hij verhuisde naar een andere muzikale hotspot: Memphis. Hier gaf hij in datzelfde jaar “Mr. Crump” uit. In die tijd werd nog geen muziek opgenomen en verdienden componisten en arrangeurs hun geld door bladmuziek uit te brengen. “Mr. Crump” was een politiek lied over de burgemeester van Memphis. Dit lied werd decennia later, toen de man allang met pensioen was, nog door diverse musici uit Memphis, waaronder Frank Stokes, vertolkt. Soms laat hij ook ongeschoolde bluesmuzikanten in zijn orkesten spelen. Zo hebben Gus Cannon en Furry Lewis nog een tijdje deel uitgemaakt van Handy's orkest.

In 1912 werd “Mr. Crump” uitgegeven met een nieuwe tekst en heette toen “The Memphis Blues”, waardoor de naam van W.C. Handy werd gevestigd in de door blanken gedomineerde muziekwereld. Samen met Harry Pace de uitgeversmaatschappij Pace & Handy Music Co., die tussen 1913 en 1918 vanaf Beale Avenue in Memphis opereerde. Onder de vele songs die zij uitbrachten waren “St. Louis Blues” en “Yellow Dog Blues” in 1914 en “Beale Street Blues” in 1916. Vooral met “St. Louis Blues” had Handy gigantische succes. Hij bracht hem wereldwijde faam en werd het grootst als hit van Bessie Smith. 

Een jaar na de publicatie van “Beale Street Blues” maakte Handy's orkest opnamen voor Columbia in New York. Samen met Harry Pace verhuisde hij in 1918 naar New York, toen al het centrum van de muziekuitgeverijen. In de twintiger jaren nam hij met zijn orkest opnamen voor Okeh en Paramount, terwijl hij verder nummers bleef schrijven. Maar geen van zijn liedjes behaalde meer het succes van die uit zijn beginjaren.

De stad Memphis eerde hem in 1931 door het W.C. Handy Park aan te leggen aan Beale Street. In zijn autobiografie noemde hij zichzelf de “Father of the Blues”. En hoewel hij veel heeft betekend voor blues is deze titel toch behoorlijk overdreven. Met de oude blues heeft zijn muziek weinig te maken, maar hij was wel de eerste die muziek, die hij 'blues' noemde, op papier heeft gezet.

W.C. Handy overleed in 1958 in New York.